چرا استارتاپ شما محکوم به شکست است ؟!

وبلاگ شرکت طراحی پرتو : واژه “سیستم ایرانی” را نخستین بار در مقاله ای از دکتر صادق زیبا کلام خواندم ، این واژه در این مقال ، معادلی بود برای تعریف سلسله کارهای بی نظم و پریشان تیمی ، کارهایی که در بدو امر بسیار ذوقی و آرمانی اند ، اما پراکندگی و از هم ریختگیشان اجازه ی به فرجام رسیدن آنها را نمی دهد . واقعیت اینجاست که بعد از مواجهه با این واژه ، نا خودآگاه چشمم به سمت سویه های متعدد این پازل در زندگی ایرانیان چرخید و معادلهای بی شماری از توضیح این پدیده را در زندگی اجتماعی سرزمینم یافتم . سیستم ایرانی در فوتبال ایرانی ! سیستم ایرانی در کارافرینی ایرانی ! سیستم ایرانی در سیاست و اقتصاد ایرانی !
آن حکایت معروف قدیمی در حوزه ی فوتبال و کلا ورزش ما ، آینه ای است تمام قد برای تمامی حوزه های دیگر زندگی اجتماعی و اقتصادی ما ایرانیان . اینکه تاریخ ما مملو است از قهرمانان فردی و پروار است از کرور کرور قهرمانان ناکام تیمی ! .
از رستم افسانه ای تا پوریای ولی ، تا همین تختی معاصر و همین کیمیا علیزاده ی خودمان ، همه ی اینها در قامت تکنیک فردی و به صورت یکانی قهرمانند ، اما ایرانیان هیچگاه در قامت یک ” تیم ” و از دل فعایت ” تیم وورک ” سربلند بیرون نیامده اند و متاسفانه ،نمونه های کم شماری را از پیروزی تیمی ، در زندگی اجتماعی و تاریخی سرزمین خود سراغ داریم . شاید معدود پیروزی های ما هم مختص آن تکه از پازل زندگی اجتماعیمان بوده است که به گونه ای با غرور ملیمان گره خورده است ، گرچه در همان موارد هم از در هم ریختگی و پراکندگی و بعضا بی نظمی مبرا نبوده ایم ! .
اما مشکل این پدیده ی تاریخی را چگونه می توان رفع رجوع کرد و به تاملش نشست .
در بسیاری از موارد اگر سوی نگاه را به سمت فعالیت اقتصادی بگردانیم . این در هم ریختگی به شکل آشکارتری توی ذوقمان می زند . در اینجا نه آن قوه ی کاتالیزور عرق ملی را داریم که ناخوداگاه وحدتی موضعی را بر تیم ما مستولی کند نه قوه ی آشکار تدبیر مدیریتی را . آنچه می ماند چیزی نیست جز حکایت همان مثل معروف ” آفتابه و لگن هفت دست ” و شام و نهار ” هیچی ” !
در حوزه ی بنگاههای کارآفرینی نوظهور و بعضا زود بازده معضل ” سیستم ایرانی ” با حدت و شدت بیشتری خود را نمایان می کند . پر رنگ شدن داستان ” استارتاپهای ایرانی ” در چند سال اخیر و حکایت پا گرفتن ” کارگاه های زود بازده ” از دولت احمدی نژاد بدین سو در کنار پالس های مثبت بسیاری که در حوزه ی کارآفرینی ایجاد کرد اما این عارضه ی ملی را نیز به صورت ناخوداگاه پررنگ تر کرد .
شرکتهایی که حول و حوش یک فرایند استارتاپی کوچک شکل می گیرند ، خود را از داشتن اساس نامه ، نظام نامه تشکیلاتی ، تایم لاین منظم و حتی شناخت راهکار ارتباط موثر با مشتری مبرا می دانند و تنها بسنده می کنند به آن ذوق سرشاری که در ابتدای تولید از آن بهره مند بوده اند . شوری که به تدریج در میانه آشوب بی نظمی رنگ می بازد و به هیچ بدل می شود .
درصد بسیاری از ۴۰۰۰ شرکتی که امروز در بانک اطلاعاتی حوزه ی ICT ثبت شده اند دارای همین عوارض تشویق مسموم ” زود بازدهی ” اند .
در چند سال اخیر خبر مبارک پا گرفتن ” شتاب دهنده های ” ایرانی ذهن بسیاری از کارآفرینان را به خود مشغول کرده ، و این خبر مسلما خبر خوب و ستودنی برای آینده است . اما تلاش برای ساخت ” سیلیکون ولی ِ ایرانی ” بدون در نظر گرفتن و تحلیل عادت ایرانیان به کار ” پراکنده و فاقد نظم ” هیچ سرانجامی به جز دمیدن همان روحیه ی امید نیمه کاره نخواهد داشت . ما ایرانیان باید کار تیمی را به رسمیت بشناسیم . ساز و کار ، کار تیمی را بیاموزیم ، ثبتش کنیم و به کارش ببندیم ، راه حل رسیدن به مدینه فاضله ” شهر کارآفرین ” گذر سیستم سنتی از تکنیک فردی یکه تاز است . ما برای ورود به بازار جهانی بیش از پیش ، نیازمند کاربست تجربه های جهانی بازاریابی و کار تیمی به سبک و استیل استاندارد جهانی هستیم و بدون دستیازی به فنون ” تیم وورک ” هیچ نتیجه ای برای ذوق آرمانیمان متصور نیست .