اختصاصی وبلاگ شرکت طراحی پرتو : دیدار رئیس جمهور منتخب ایالات متحده “دونالد ترامپ” با رهبران “سیلیکون ولی” در هفته گذشته ، فراتر از تحلیل سیاسی ، نظرگاه اقتصادی ترامپ را در باب اهمیت حمایت از کسب و کارهای دانش بنیان آمریکا باز می نمایاند .
ترامپ در تیتر این همایش ، هدف از برگزاری آن را تلاش برای بازگردانی پول صنعت آمریکایی ، به آمریکا عنوان کرده است . هدفی که چند ماه پیش در کشاکش مبارزه ی انتخاباتی خود بارها بر ضرورت آن پای فشرده بود .
ضریب اهمیت کسب و کار اینترنتی و صنایع مرتبط با آن در ایالات متحده طی دو سال اخیر با ۴ درصد افزایش به رقم ۸۹ درصد نفوذ رسیده است . این یعنی اینکه بخش عمده ای از تولید ثروت ملی آمریکا از حوزه ها یی مرتبط با حوزه ی اینترنت ، تلفن همراه ، استارتاپها و سایر سیستمهای مرتبط با این حوزه به دست می آید .
این رقم قابل تامل ، کلید رمز تعامل بی واسطه ی رئیس جمهور آمریکا با رهبران سیلیکون ولی ، قبل از به تخت نشستن در کاخ سفید است . این بی واسطه گری تا جایی پیش می رود که ترامپ خطاب به نخبگان جهان تکنولوژی می گوید ” دیگر نیازی به تن دادن به هیچ تشریفاتی برای گفتگو با من نیست ، شما می توانید خیلی آسان با من در تماس باشید ” .
اگر کمی از ایالات متحده فاصله بگیریم و به آمریکای کوچک خاور دور ” کره جنوبی ” نگاهی بیاندازیم . چهره کشوری را می بینیم که مدعی است ۷۰ درصد از مشاغل سود آور فعلی اش از استارتاپهای کوچک و بزرگ حاصل شده ، کشوری که رکورد بالاترین سرعت و ارزانترین قیمت اینترنت آسیا را یدک می کشد . کشوری که رئیس جمهورش خانم ” پارک گئون هی ” در راستای سیاستی موسوم به ” اقتصاد خلاقانه ” قرار است تنها در طول یک سال آتی مبلغ ۷٫۳ میلیارد دلار را به استارتاپهای کره ای تزریق کند .
بررسی وقایع فوق و محک عادلانه ی آنها با آنچه به صورت موازی در کشور ما می گذرد از چند منظر قابل تامل است .
از سال ۱۳۹۲ بدین سو چند استارتاپ با ارزش ایرانی به مدد حمایت واسطه های دولتی توانستند سلانه سلانه قد بکشند و بزرگ شوند . چند شتاب دهنده ی کلیدی در سطح کشور وظیفه ی سر و سامان دادن به استارتاپهای کوچک را بر عهده گرفتند . بازار آی تی کشور رونقی نسبی را به تجربه نشست .
رئیس جمهور ” روحانی ” به قانون شرکتهای دانش بنیان سر و شکلی تازه داد و پارکهای فناوری از دل این قانون احیا شده سر برآوردند . اما آنچه ابدا دست نخورد موانع سنتی زیر ساخت بود ….
اینترنت ایرانی ، همچنان گران و کم سرعت ماند ، حتی در قیاس با کشورهای کوچک و غیر استارتاپی منطقه مثل کویت و قطر و امارات متحده …
ارتباط با درگاه پرداخت جهانی به سبب عدم تعیین تکلیف اقتصادی و تعامل با جهان و به سبب تحریم همچنان مسدود ماند و فکر ایجاد ساز و کاری معادل یا مشابه ” مستر کارت ” همچنان فشل باقی ماند .
شرکتهای حوزه ی آی تی ایران در کنار باقی شرکتهای ایرانی ( خصوصی و دولتی ) از امتیاز ثبت حقوقی جهانی (D.U.N.S) به عنوان بیزینس رسمی همچنان محروم ماندند . این محرومیت در حالی بود که حتی شرکتهای کشورهای ملتهب منطقه مانند شرکتهای عراقی و افغانستانی و بعضا سوری از حق داشتن این امتیاز برخوردارند .
ساز و کار درخواست امتیاز دانش بنیانی به ضعیف ترین شکل ممکن باقی ماند . سایت مرجع ستاد دانش بنیان با ضعف توسعه دهندگی رو در رو بود و واحد پشتیانی این سایت ، قادر به پاسخگویی منظم به شرکتهای درخواست کننده نبود .
بد نیست ، با توجه به اهمیت این حوزه ، رئیس جمهوری محترم ایران نیز عظم به برگزاری دیداری با حضور فعالان حوزه ی آی تی کشور کند و مستقیما درد و دل آنها را بشنود و سریعا با تشکیل ستادی به تلاش برای رفع موانع موجود بپردازد .
این مساله ، با توجه به متزلزل بودن اقتصاد نفتی و با تامل به ادامه دار بودن معضل تحریم جهانی ، بیش از پیش اهمیت خود را می نمایاند و بد نیست عظم حل این موانع را قبل از دیر شدن ، با توسل به سیاستهای واقع بینانه در خود نهادینه کنیم .
